ز کسب کرد، اما کمتر از یک قرن طول کشید تا عملا صاحب آن شود.

کابل، امروز حدود چهار میلیون جمعیت را در خودش جا داده است، شهر هر روز گسترش می یابد، به جمعیت آن افزوده می شود و شهرکهای جدید در مناطق مختلف، ساخته می شوند. ولی از آنطرف نبود نشانی مشخص برای محلات، نبود شماره گذاری خیابان ها و خانه ها ساکنان این شهر را با مشکلات جدی روبرو کرده است.

اداره مرکزی پست کابل در کنار چند شرکت خصوصی یگانه مراجعی هستند که با نامه ها و بسته های مردم سر و کار دارد.

به گفته محمد یاسین رحمتی، رئیس اداره خدمات پستی در وزارت مخابرات افغانستان، هر دفعه بیش از ۳۰۰ نامه به اروپا می فرستند ولی خدمات پستی در داخل کشور کمرنگ تر است.

"با ظهور تکنولوژی جدید از جمله اینترنت، شماری از مردم امروز از ایمیل برای مراسلات شان استفاده می کنند و از خدمات پستی تنها در صورتی مدد می جویند که نامه ها و یا هم اسناد و اوراق رسمی داشته باشند."

در جستجوی حمید

وقتی برای تهیه گزارش در مورد خدمات پستی به یکی از مراکز توزیع نامه در کابل رفتم، بیش از ۳۰ نامه دولتی و خصوصی از راه رسیده بود. هیچ کدام آدرسی مشخصی نداشتند.

در یکی آدرس مسجدی و در دیگری آدرس مدرسه ای بعنوان نشانی که از طریق آن بتواند آدرس گیردنده را پیدا کرد، نوشته شده بود. مثلا، "عقب مسجد عمر جان" و یا "نزدیک مکتب (مدرسه) علاالدین".

ولی با نبود نشانی مشخصی واقعا یک نامه رسان چگونه می تواند نامه را به دست گیرنده اش برساند؟

با احمد امید، یکی از نامه رسان ها در کابل همراه شدم، تا نامه ای را که از آمریکا آمده بود به صاحبش برسانیم.

ظاهرا، نامه رسانی کار جالبی است، ولی نه در کابل و رساندن نامه ای که در پشت پاکت آن فقط نوشته شده است:"حمید جان، عقب قصر دارالامان".

گاهی، ساعت ها طول می کشد، تا نامه رسان دوچرخه سوار بتواند نامه ای را به صاحب آن برساند

احمد امید دو سال است با اداره مرکزی پست افغانستان کار می کند. او می گوید نبود نشانی مشخص ، کارش را خیلی سخت کرده است.

"آدرس گیرنده همیشه مجهول است ، آدرس را طوری می نویسند که گویا من با گیرنده نامه آشنا هستم. گاهی ساعتها طول می کشد تا نامه ای را برسانم".

خیلی هم جای تعجب ندارد که رساندن یک نامه ساعتها وقت نامه رسان را بگیرد، چون احمد امید با دوچرخه این نامه ها را می رساند.

امید می گوید پیدا کردن آدرس در افغانستان خلاصه می شود به معلومات شخصی نامه رسان و پرس و جو از ساکنان محل.

از اداره پست در مرکز شهر راه افتادیم، مقصد ما منطقه دارالامان در جنوب غرب کابل بود، در نزدیکی های قصر دار الامان، قصری که در سال ۱۳۰۴- ۱۳۰۶ در زمان سلطنت امان الله خان، پادشاه وقت افغانستان، ساخته شد و در جنگ های داخلی دهه هفتاد خورشیدی ویران شد.

وسط راه، کمتر کسی بود که امید، آدرس "حمید جان" را از آنها نپرسید، از پلیس گرفته تا بچه های مدرسه. یکی می گفت مستقیم بروید و کسی هم آدرس "حمید جان" دیگر را می داد، کسی که او هم "حمید" بود اما غیر از حمیدی بود که ما به دنبالش بودیم.

اگر قصاب باشی

امید می گفت، وقتی کسی شغل مشخصی داشته باشد، مردم محل همه او را می شناسند. خوشبختانه، این یکی که نامه اش در دست ما بود، قصاب بود، همین، کار ما را هم راحت تر کرده بود.

بالاخره، بعد از دوساعت پرس و جو و دوچرخه سواری در دمای ۳۲ درجه تابستان کابل، به منزل گیرنده نامه رسیدیم و ماموریت ما تمام شد.

در همه شهر کابل تنها یک محله است که کار نامه رسان ها را راحت تر کرده است. آنهم با ابتکار شخصی یک نفر.

عبدالعلی حیدری در محله افشار کابل بیش از یکهزار خانه را شماره گذاری کرده و جاده ها و کوچه های این منطقه را نام گذاری کرده است.

فردی به جای شهرداری

آقای حیدری می گوید "متاسفانه همیشه دچار مشکل بودیم، وقتی به راننده آدرس خانه را می گفتیم هیچ کس نمی دانست کجاست. برای همین احساس کردم که باید دست به کار شوم. فعلا الحمدالله مشکل تا حدی حل شده."

آقای حیدری در واقع مسئول شرکتی است که در محله افشار خدمات شهری ارائه می کند. او در واقع برای اینکه بتواند کار خود و کارکنانش را ساده کند دست به این کار زده است و الا به گفته خود او این کار شهرداری است که برای محله ها، کوچه ها و خانه ها اسم و شماره بگذارد.

شهر بی نقشه

مساله دیگری که این مشکل را بیشتر کرده، این است که شهر کابل هنوز یک نقشه منظم شهری ندارد. نقشه ای که بتوان از آن بعنوان راهنما و برای راه یابی استفاده کرد.

نبود نقشه برای کسانی که کابل را بلد نیستند و یا برای اولین بار وارد این شهر می شوند، خیلی سخت است آنها مجبورند برای حل مشکل خود دست به ابتکار های فردی بزنند، لارنس لیواسیور، مسئول یکی از سازمانهای فرهنگی فرانسه در افغانستان است. او خودش برای خود نقشه ای ساخته است.

آقای لارنس می گوید: "وقتی کابل آمدم، فکر کردم اصلا هیچ جا را پیدا نخواهم کرد. برای همین، خودم نقشه ای را ترتیب دادم و حالا تا حدی بلد هستم که از کجا به کجا بروم"

لارنس اما برای رفتن از یک محل به محل دیگر کار دیگری هم می کند.

"وقتی جایی می روم که نیم ساعت وقت را در بر می گیرد، من یک ساعت وقت می گذارم. نیم ساعت برای رسیدن تا آنجا و نیم ساعت دیگر برای پرس و جو از مردم محل تا آدرس را پیدا کنیم. این کار برای شناخت مناطق کابل برایم کمک کرده."

برنامه ای برای آینده

ولی اداره پست کابل برای حل این مشکل نقشه ای در سر دارد، محمدیاسین رحمتی، رئیس اداره خدمات پستی در وزارت مخابرات افغانستان می گوید: " ما فعلا در کنار پست سنتی هستیم، اما تلاش برای مدرن کردن سیستم وجود دارد. فعلا اساسات کد پستی را ایجاد کردیم که در مرکز و ولایات از کد های مختلف کار می گیریم. با شناخت بهتر کد و جا افتادن آن، مکاتبه در کشور بسیار آسان خواهد شد".

ممکن است وقت زیادی نیاز باشد تا سیستم منظم پستی در کابل ایجاد شود، تا آنزمان، این نامه رسان ها باید همه کابلی ها را بشناسند و سلام و علیک شانرا با همه حفظ کنند، حد اقل برای پرسیدن نشانی ها، رساندن نامه ها به صاحبان شان و رساندن نانی به شکم خود و خانواده شان.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: